Στην εποχή μας, μία εποχή που έχει ως χαρακτηριστικό γνώρισμα το διαδίκτυο, τα ηλεκτρονικά βιβλία, τις ηλεκτρονικές ομιλίες και τόσα άλλα ο εσωτερισμός τείνει να γίνει κάτι το… εξωτερικό! Η κριτική σκέψη έχει αδρανήσει από το πλήθος των πληροφοριών που λαμβάνουμε καθημερινά σε ανυπολόγιστους όγκους και η ζωή τρέχει με καλπάζοντες ρυθμούς. Δεν αφομοιώνουμε, δεν κατανοούμε εις βάθος και έτσι δεν φιλτράρουμε τίποτα. Αυτή η “γνώση”, που απέχει πολύ από το να είναι κτήμα μας καθώς λαμβάνεται εξωτερικά, καταλήγει να αναπαράγεται και τελικά να γίνεται αποδεκτή ως δήθεν κατανόηση, αυξάνοντας μονάχα τον εγωισμό και την έπαρση μας. Στον κρίσιμο λοιπόν καιρό τον οποίο διανύουμε ως ανθρωπότητα θα πρέπει να προβούμε σε αλλαγές ριζικές και ουσιώδεις. Διότι το περιβάλλον, οι ανθρώπινες σχέσεις, η σχέση με τον εαυτό μας και η εν γένη κατάσταση που έχουμε περιέλθει δείχνει μία αποδιοργάνωση και μάλιστα κλιμακούμενη. Ο άνθρωπος όμως κρύβει μέσα του ένα μεγαλείο και μια θεία καταγωγή. Η κατάσταση μπορεί να είναι κρίσιμη όμως δεν είναι μη αναστρέψιμη και η απελπισία, αδελφική φίλη της μεμψιμοιρίας και της αδράνειας, δεν πρέπει να μας καταβάλλει. Είναι εύκολο να λέμε τι είναι άσχημο και πως τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι καλύτερα· λοιπόν ας εργαστούμε ατομικά και συλλογικά για να αλλάξουμε την χαοτική κατάσταση που επικρατεί στον κόσμο. Αυτό είναι το σύνθημα του υγιή ανθρώπου, του ανθρώπου της δράσης και αυτό είναι και το σύνθημα του τέκτονα! Ποια είναι λοιπόν η “εργασία” που επιτελεί ένας σύγχρονος τέκτονας;
Γιατί άραγε ένας άνθρωπος που ενδιαφέρεται για αυτοβελτίωση, και μέσω αυτής για την βελτίωση του συνόλου, να ασχοληθεί με μια συντεχνία η οποία έχει για θεμέλιο την Παράδοση; Η εργασία είναι πάντα ΜΙΑ ακόμη και όταν την συναντάμε κάτω από πολλά πέπλα και με διαφορετικά ονόματα. Ένας σπουδαίος εσωτεριστής και άνθρωπος αναφερόμενος στην τεκτονική μέθοδο είπε:
“Η μέθοδος μας είναι αυτή που μας μετέδωσε η μυητική -λειτουργική- αλχημική Παράδοση, που μας ωθεί στην μεταστοιχείωση και στην απελευθέρωση από τους ανθρώπινους περιορισμούς, τους οποίους θεωρούμε ως σκουριές, ξεκινώντας από την προσωπικότητα….. Το επίπεδο του Πνεύματος τρέφεται από θυσίες. Όσο περισσότερο ο Άνθρωπος θυσιάζει τον δικό του εγωισμό, τα δικά του πάθη, τις δικές του διαστροφές και τα δικά του ελαττώματα, τόσο φωτεινότερο γίνεται το πνευματικό του σώμα”.
Αναφερόμενος στην προσωπικότητα, ο συγγραφέας του αποσπάσματος, μιλά για την persona (personality), την μάσκα μας ουσιαστικά την οποία φέρουμε για όσο διάστημα είμαστε “επί σκηνής” στο δρώμενο που λέγεται ζωή και που δεν έχει καμία σχέση με το σκεπτόμενο ον, τον πραγματικό άνθρωπο μέσα μας που προϋπήρχε και θα υπάρχει και έπειτα από την κατάλυση του υλικού μας σώματος. Θεωρούμε πως αυτό το απόσπασμα αρκεί για να μας δώσει μια εξωτερική ιδέα για την τεκτονική εργασία. Διότι οφείλουμε, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινής, να τονίσουμε ότι μια πληροφορία μεταβιβαζόμενη εξωτερικά σε εμάς δεν μας κάνει σοφότερους. Η σοφία είναι αποτέλεσμα κοπιαστικής εργασίας και εμπειρίας εσωτερικής και αμεταβίβαστης. Όχι από κάποιο κόμπλεξ ή μυστικοπάθεια, αλλά για τον απλούστατο λόγο ότι τα όσα συμβαίνουν εντός μας όταν μεταδίδονται στην καλύτερη περίπτωση αλλοιώνονται, άρα καθίστανται άχρηστα, ενώ στην χειρότερη παραπλανούν, οπότε γίνονται και βλαβερά. Ο δρόμος λοιπόν είναι ένας και δεν είναι άλλος από τη λάξευση του λίθου – που είμαστε εμείς – ώστε να αφαιρέσουμε το περιττό για να αναδείξουμε το τέλειο. Να μετατρέψουμε τα ελαττώματα σε προτερήματα και αρετές. Και καθώς γινόμαστε καλύτεροι εμείς, μπορούμε να έχουμε την ελπίδα και το δικαίωμα να επιζητούμε ένα καλύτερο μέλλον. Ας κοιτάξουμε λοιπόν βαθιά μέσα μας, διότι εκεί βρίσκεται και ο ικέτης και ο φιλάνθρωπος, και ο ανόητος και ο σοφός, και ο άεργος και ο… τέκτων!
Με αυτό θέλουμε να πούμε ότι εάν κάποιος ενδιαφέρεται να γνωρίσει τα όσα πρεσβεύει ο τεκτονισμός οφείλει να βαδίσει τον δρόμο ο ίδιος. Κανείς ολυμπιονίκης δεν κέρδισε το μετάλλιο κοιτώντας τους ολυμπιακούς στην τηλεόραση, συζητώντας στα αθλητικά forums ή στις μπιραρίες για το άλμα εις μήκος. Έτρεξε, ίδρωσε, τραυματίστηκε και εργάστηκε για να επανέλθει οπότε και τελικά τα κατάφερε. Γιατί ο τεκτονισμός να διαφέρει; Οι απόψεις των πολλών δεν είναι πάντα αληθινές και καθώς έχει πει ο Πυθαγόρας ο κόσμος είναι πάντα κακός κριτής κάθε καλού πράγματος. Είναι ειλικρινά κοπιαστικό να προσπαθούμε να υπερβούμε τους ανθρώπινους περιορισμούς μας και συχνά προτιμούμε να αναθεματίσουμε ό,τι είναι κοπιαστικό παρά να δώσουμε μια μάχη για να το πετύχουμε όμως μία ψυχή η οποία δεν βρίσκει ανάπαυση πλέον στα λιμνάζοντα νερά της εξωτερικής ζωής που ωστόσο πάντοτε μοιάζουν(!) να κινούνται δεν θα τρομάξει να αναζητήσει το άγνωστο στην τρικυμία της μύησης που θα τον οδηγήσει, εφόσον πραγματικά το επιθυμεί, στο λιμάνι της Φώτισης.
Ο θεσμός του τεκτονισμού είναι παρεξηγημένος και ομολογουμένως όχι άδικα. Πολλάκις στους κόλπους του φιλοξενήθηκαν ψυχές φιλόδοξες, ασυμβίβαστες, επαναστατικές. Δυστυχώς όμως ακριβώς επειδή ο τεκτονισμός προάγει την ελεύθερη σκέψη, την αδογμάτιστη έρευνα, την ειλικρινή και πηγαία, μπορεί άθελα του να προσέφερε καταφύγιο και σε αριβίστες και ματαιόδοξους.
Ας έχουμε όμως κατά νου ότι σαν όντα ατελή έχουμε ελαττώματα. Εμείς σαν αδελφότητα δεν έχουμε την πρόθεση να ασχοληθούμε με τα ελαττώματα του δίπλα και να ξεχάσουμε τα δικά μας αλλά μάλλον το αντίθετο. Άλλωστε κινητήριος μοχλός μας είναι η αγάπη. Ας θυσιάσουμε λοιπόν ολοκληρωτικά τους ατελείς ακόμη εαυτούς μας και ίσως προς μεγάλη μας έκπληξη να συνειδητοποιήσουμε πως αυτή η τέλεια Θυσία μας κατέστησε… τέλειους.
Γράψτε ένα σχόλιο